وجود
امام زمان(عج)، هر چند غايباند، دو گونه فايده تکويني و تشريعي دارد.
فائده تشريعي وجود آن حضرت، بر سه گونه است. مهمترين آن هدايت خلق است
و مشهورترين لقب آن حضرت، يعني «مهدي»، بر آن دلالت ميکند اين هدايتها
به سه دوره تقسيم شده است: 1- از ولادت تا پايان غيبت صغرا 2- دوران غيبت
کبرا 3- هدايتهاي پس از ظهور .
اين مقاله، به پنج نمونه از هدايتهاي دوره نخست پرداخته است .
سليمان
اعمش ميگويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم: «چگونه مردم از حجت غايب
بهره ميبرند؟» فرمود: «همانگونه که از آفتاب زير ابر بهره ميبرند.» (1)
در
اين روايت، امام غايب، به آفتاب زير ابر تشبيه شده و فوائد او به فوائد
آفتاب پنهان در زير ابر . پس در اين تشبيه، دو وجه شباهت وجود دارد: يکي،
اصل بهرهبرداري مردم از نور و گرما و اشعه مفيد خورشيد است که در روزهاي
ابري بر زمين ميتابد و ديگري کمتر بودن مقدار آن بهره نسبت به روزهاي
آفتابي است.
همانگونه که در روزهاي
آفتابي، بهره مردم از آفتاب، بيشتر است، در عصر ظهور، بهره آنان از برکات
وجود امام معصوم، بيشتر خواهد بود .
البته، برکات و فوائدي که از
حجت غائب، امام مهدي، روحي فداه، به جهان خلقت و مردم ميرسد، بحث مهمي
است، ولي ما، در مقام استقصاي اين بحث نبوده و تنها براي روشن شدن موضوع
مقاله، به بررسي آن ميپردازيم اينک، با نگاهي به دلايل عقلي و نقلي، اين
فوائد را بر دو گونه مييابيم: (2)
ادامه مطلب